Granat

Justynna

Rozwiązałam właśnie moją czerwoną wstążkę. Opakowałam starannie uczucie z przed teraz. Mój pakunek dobrych emocji krażył gdzieś daleko we wszechświecie. Niestety nie zakodował daty powrotu. Nie miał spaść wraz z gwiazdami jednej z tych słynnych sierpniowych nocy. Opakowany w złoto krążył samolubnie zwiedzając planety. Ważne by był jak najdalej ode mnie. Powrócił. Ten tęczowy proszek rozprysnął się w mikrosekundzie nad moją głową. Silnie uzależnia, pobudza moje neurony. Jest piekący więc nigdy nie daje im odpocząć. Napinia silnie moje policzki układając usta w niezmienny uśmiech czasem nawet do bólu. Każdy człowiek ma taki swój własny złoty pakunek szczęścia, który w pewnym momencie wysyła w kosmos. Owija czerwoną wstążką i pozbywa się go. To takie zabezpieczenie. Człowiek robi to w obawie, z wielkim strachem, wysyła go z podmuchem wiatru, żeby nie zaraził się tą szarością dni jakie przyszło mu odbywać. I potem pozostaje już tylko szaleńcza tęsknota. By tylko jak najszybciej powrócił.