Rozmowa z bogiem [obyczaj?groteska?]

adrian_00

„Rozmowa z Bogiem”

***
”Apokalipsa Świętego Jana”
Rozdział pierwszy i ostatni.

Sylwetka zielonego Gaza-67, pojawiła się na horyzoncie. Między pięknymi złotymi, polami pszenicy. Lekki wiatr kołysał je delikatnie. Brzmienie silnika było coraz wyraźniejsze. Gdy dojechał do kościoła, zatrzymał się i wyszedł z niego blond-włosy mężczyzna. Biała myszka przebiegła mu pod nogami. Nie zwracając na nią uwagi, ruszył w stronę kościoła.
- Czemu ksiądz mnie wyzywał? – Zapytał.
- Widzisz Adamie nie ja cię wzywałem – odparł i ruszył do kościoła – chodź za mną – dokończył.
W kościele było znacznie chłodniej, a jego wnętrze ozdabiały obrazy, okazujące drogę krzyżową i ołtarz.
Przed ołtarzem stał mężczyzna ubrany w szarą kurtkę i białe sztruksy.
- Kto to? – Zapytałem.
- Bóg, w trzech wcieleniach, Adamie. – Odpowiedział ksiądz.
Zaśmiałem się ironicznie – Proszę księdza, mam prace, dom, żonę i dzieci na utrzymaniu, a Pan, przepraszam ksiądz mnie wzywa dla zabawy?! – Zauważyłem, że jemu nie było do śmiechu, stał i patrzał na mnie zupełnie poważnie. Mężczyzna stojący wcześniej przy ołtarzu, podszedł do nas. I spojrzał na mnie swoimi błękitnymi, jak bezchmurne niebo oczami, było to hipnotyzujące przeżycie. Ale to, co zobaczyłem po chwili zaparło dech w piersiach. Teraz na jego miejscu stała kobieta, nie miałem czasu się jej przyjrzeć, ponieważ zamieniła się w murzyna, murzyn w starca, starzec w dziecko, dziecko
z powrotem w mężczyznę w kurtce i sztruksach. Bez ognia, dymu, efektów specjalnych, bez niczego po prostu się zmieniał w ułamku sekundy. Przełknąłem ślinę, starałem się to zrobić jak najciszej.
- Czemu wezwał mnie? – Zagaiłem.
- Nie wiem czy ciebie, wzywał Adama, a u nas tylko ty tak się nazywasz. – Odparł ksiądz. – Bóg chce abyś siedział u jego boku, gdy ludzie przyjdą. Spojrzałem na zegarek była siedemnasta.
- Ale msza jest dopiero o dwudziestej.
Ksiądz wzruszył ramionami.

***

Ludzie przyszli w ciągu dziesięciu minut. Bóg ponownie zrobił swój pokaz przed kościołem pełnym ludzi, cały czas milcząc. Ksiądz wstał, wyglądał jakby, jego żołądek skakał w środku. I przemówił:
- Bóg chciał abyście mówili. – Oznajmił.
Przez długą chwilę panowała cisza. Nikt nie śmiał się ruszyć, żeby coś nie zaskrzypiało. Sekundy stawały się godzinami, a godziny dniami.
I wtedy zaczęło się, jaki świat jest okropny:
Najbliżsi umierają, alkohol, źli podli ludzie, nie ma co jeść, choroby, osierocone dzieci, wojny, kłamstwa, chciwość, i śmierć, śmierć, śmierć.
A bóg milczał.
Nawet ksiądz po pewnym czasie zaczął mówić.
- Stany depresyjne, że go to przerasta, śmierć brata. -
A bóg milczał.
Wtedy ja zacząłem, że głód, dzieci nieszczęśliwe, żona nie szczęśliwa, haruje od rana do wieczora.
A bóg milczał.
Wtedy cały świat zaczął, że wojny, głód, i śmierć, śmierć, śmierć.
Nikt o szczęściu i piękności życia nie powiedział.
I bóg słuchając rzekł:
- Więc, kurwa, koniec tego całego bałaganu. -
A błękitna łza spłynęła po jego policzku, i rozprysła się na betonowej podłodze.

Słowa Jana stały się rzeczywistością.

OSA

Podoba mi się pomysł. Tak, za to oceniałam. Wykonanie niestety nie powala. "Między pięknymi złotymi, polami pszenicy." to zdanie jest całkowicie niepotrzebnie wyrwane z kontekstu.

Ach - ach, ach - ach - powinno być chyba w opowiadaniach. Smile

majka@girl

niespokojna

Piękne!