Do Miłości, Do Was

memento

Kiedy wstaje wraz ze świtem bolą mnie powieki
Zabierz mnie stąd moja Pani, potrzebuje opieki
Oni już poszli, zostawili mnie nad urwiskiem
Jeden krok… nie dam rady, staje się pośmiewiskiem
Oddajcie honor nieumarli, jest mi potrzebny
Flety nucą swą melodie, zaczęły grać bębny
Wyruszyłem niepokojąc serca zdrajców Pani
Na kolejną wojnę, znów wrócimy pokonani
Jak zawsze, jak nigdy, kiedy tylko potrzeba
Moja Pani nie zabierze mnie nigdy do nieba
Nie płacze, za bardzo bolą oczy zakrwawione
Idę pod płaszczem, kolejne godziny stracone
Wieczorem gwiazdy splugawią marzenia
Wierze w swoje słowa, cóż mam do stracenia?
Siłą ściągnięty na ziemie klękam zrozpaczony
Przed monumentem, posąg krwią splamiony
Wzniesiony na strachu przed ogniem i mieczem
Wieczne zakłamanie skuwa myśli człowiecze
Wolność stoi i czeka na Ciebie przybyszu
Z daleka… bardzo daleka…

autorka

Skad Ty masz takie pomysly na wiersz to nie wiem ;] podoba mi sie bardzo. dobrze sie czyta. uwag brak Smile

memento

skąd? hmm... Pale światła w całym mieście! Nie śpie! Czekam kiedy dzień nadejdzie wreszcie! poza tym wyprałem w pralce własny mózg:D Kolejną poradą dla młodych pisarzy jest bombardowanie się neurofotonami bo przecież neurofotoreceptoreplotyka to magia bytu a prąd rządzi miastem bo posiada kontakty:P