do niej

MAJA

Stoisz w bezruchu na skraju mostu
słyszysz zbliżający się pociąg.
Nagle w jednej chwili
nogi robią się jak z waty
tracisz równowagę , potykasz się
Nie zdarzasz nawet
wzbić się w powietrze
Czujesz chwilowy zachwyt opadania
lecz zagłusz to
uderzenie twego ciała
o szyny zimne, metalowe
Czujesz ból, cisze nie wiesz
co dzieje się dookoła ciebie
Huk sygnału ostrzegawczego
wydobywanego z pędzącego
pociągu
uprzytamnia cię lecz….
Nie masz siły by poderwać się
i uciec z pod kół śmierci
Zbliża się jest tuż obok ciebie
czujesz potworne uderzenie
Pociąg wlecze cię
rozrywa ciało na kawałki
Potem skrawki ciebie rozproszone
wszędzie
zbiera człowiek do worka myślący
Że poszłaś na łatwiznę nie
stając do walki z problemami
I oddaje je twym rodzicom
Nic już nie czujesz
odeszłaś tam gdzie chciałaś
już cię nie ma
śnisz wiecznym snem
Czy warto było by pozwolić
na to by ktoś miał cię na
smutnieniu???
Myślałaś że nikt taki nie istnieje
Lecz nie!!!!! bo ma …..maszynista
Który nie zdołał wyhamować

OSA

:/ czy ja wiem...<krzywi się> za bardzo wprost, za bardzo puste, i za bardzo oklepane.
Moim zdaniem jest to wiersz w stylu "Jestem super wrażliwą, ale bardzo zranioną depresyjną panną". Przepraszam że tak to odbieram (przepraszam głównie ze względu na tematykę), ale niczego we mnie to nie budzi.
No i błędy też by się znalazły, ale mi się nie chce... <przeciąga się leniwie> Smile