Feniks

Roxanna

Umierasz...
Ciemna noc Cię zabiera...
A ja stoję na środku sceny...
Sama nie wiem co robić...
Odchodzisz...
Mimo dachu w teatrze pada deszcz.
Nie, to nie deszcz...
To łzy, ich łzy, oni płaczą,
za Tobą...
Otwieram parasol, ale przecieka.
Nie umiem obronić się przed bólem,
Oni też nie.
Coś rozświetla Twój pokój,
To Ognisty Feniks, wisi w powietrzu
nad Tobą, zabiera
Twoją duszę, do Wieczności.
To koniec...

Luthiene

eh...czytając twoje wiersze wydaje mi sie, że ten jest najlepszy z dotychczasowego dorobku.

memento

Prozą, prozą, prozą pisz! Moim zdaniem ocena Luthiene nie była komplementem. Zaintrygowało mnie zdanie: "Mimo dachu w teatrze pada deszcz." Jak dla mnie beznadziejne.

Luthiene

bynajmniej nie napisałam JASNO I WYRAŹNIE że jest cudowny. tylko po prostu z dotychczasowych jest najlepszy co nie znaczy, że mi sie podoba i że prezentuje sobą dobry styl, bo tak nie jest.

Hexet

Jest coś w tym co pisze Memento. To trochę jak taki oniryczny pamiętnik.
Weź ten temat i postaraj się napisać ten wiersz, w takim stylu jak te pierwsze na PP zamieszczone.

OSA

A ja się zbuntuję i powiem że mi się podoba pomimo niedociągnięć.

"Ciebie już nie ma, a ja przyklejam plaster, na brudną ranę, która nigdy się nie zagoi."

Trochę wyrwane z kontekstu, ale rozumię.