Podróż

S

Wsiadam do pociągu, obiegam wzrokiem jakiś Przedział-jest pusty.
Wchodzę, zajmuję go, sama jedna.
Pociąg rusza, wszystko dudni, za oknem
Przesypują się domy, ludzie, zdarzenia,
Coraz szybciej i szybciej.
Ale dokąd zmierza ten pociąg? Sama nie wiem.
Tak to jest wsiadać do przypadkowego wagonu.
Z głupoty czy z desperacji?
Okazało się, że nie mam pieniędzy. Ktoś już
”Zajrzał” do mojej kieszeni. Pozbawił mnie na chwilę
Złudzeń w stosunku do ludzi.
Ale kto by się tym przejmował?
Pociąg się rozpędza, zupełnie na oślep.
Wjechał w tunel-bezład i ciemność, ale znów się
Z niego wyłonił, znalazł się w oślepiającym świetle dnia, a ja z nim.

Ludzkie życie jest jak taki pociąg, a każdy z nas
Siedzi w pustym wagonie...
Czasem tylko przejdzie tamtędy konduktor.

memento

fajne tylko moim zdaniem końcówka nie potrzebna bo narzuca strasznie interpretacje