Ubi sunt ?

Yan

Odeszli wszyscy
Umarło pokolenie władców wspaniałych
Pozostali ludzie starzy
I wspomnienia
świata tego nie opuszczające.

Wszyscy w przodków zapatrzeni
Dnia dzisiejszego nie widzą
Podziwiając straconego przez czas władcę
Z oczu stracili dzisiejszy dzień...

Obudźcie się !
Dostrzeżcie bohaterów w sobie !
Cywilizacje wielkie umarły
I na nowo powstały
Z prochu własnej klęski
Okrutnej
By na nowo upaść znów...

Lecz ludzie trwają !
Era nasza dobiega końca
Więc odejdźmy nie jak poddani
Zaślepieni blaskiem swego króla
Lecz
Jako władcy świata
I Panowie ludów

Aż po skraj istnienia, aż po życia kres !

memento

"Lecz ludzie trwają !" błagam nie zaczynaj od Lecz;] masz nawet jeden z wersów zbudowany z samego lecz to tylko spójnik! dzielisz wersy jak ci się podoba, troche składnie zmieniasz żeby bardziej poetycko brzmiało;] przynajmniej takie mam wrażenie... co to skraj istnienia? a temat niezły;]

Yan

Dobre masz wrażenie Wink

Przeciez o to też własnie chodzi zeby wiersz nie tylko coś przekazywał (co jest w sumie najważniejsze) ale zeby sie go tez przyjemnie czytało Wink

Moze i mieszam...
Lecz lubie zaczynać zdanie od "lecz" ^^

memento

Ok;] Tyle że mi sie to sztuczne wydaje:P