Dziewczyna na cmentarzu

Ravener

-Chłodny wiatr przegnał liście wzdłuż cmentarnych alejek. Bezlistne drzewa niechętnie poruszały rozczapierzonymi gałęziami. Było wilgotno. To pamiętam na pewno. Płomienie tysięcy zniczy mrugały na wietrze. Nawet na tych zapomnianych i opuszczonych grobach migotały pojedyncze lampki, zapalone życzliwą ręką przechodniów.
-A dziewczyna? Widział ją pan? Wiedział pan co zamierzała zrobić?
-Nie od razu. Usiadłem przy mojej świętej pamięci mamusi. Po odmówieniu modlitwy moją uwagę przykuła mała osóbka, siedząca przy grobie znajdującym się kawałek dalej. Dziewczynka, opatulona w za duży czarny płaszcz, siedziała na niskiej ławeczce przed skromnym, kamiennym nagrobkiem. Na granitowej płycie leżała biała róża a bliżej palił się mały znicz. Wiatr starał się bezskutecznie zdmuchnąć płomień. Dziewczyna postawiła kołnierz płaszcza i przygarbiła się. Miała delikatną twarz po której spływały wręcz rude loki. Nie zwracała uwagi na krzątających się przy pobliskich grobach ludzi. Siedziała niemal nieruchomo, wpatrując się w walczący z wiatrem płomień. Pochylał się, niemal znikał w podmuchach, ale za każdym razem odradzał się. Podszedłem do niej z zamiarem zapytania, co robi sama w takim miejscu.
-Mogę?-zapytałem. Kiwnęła tylko głową. Usiadłem bez słowa. Siedzieliśmy tak w milczeniu, obserwując chwiejący się płomień.
-Po raz pierwszy nie siedzą tutaj sama.-odezwała się cicho.Sskinąłem głową.
-Gdzie są twoi rodzice?-spytałem.
-Tutaj.-odpowiedziała po czym położyła mi głowę na ramieniu. Nie wiedziałem co zrobić i po prostu ją objąłem. Spojrzałem na nagrobek. Były na nim wypisane dwa imiona.
-Jestem sama…..-szepnęła – Całkiem sama…
- Wiem że czujesz się osamotniona ale myślę, że twoi rodzice nie chcieliby, żebyś siedziała tu taka smutna.
- Nie jestem smutna- powiedziała. - Ja się cieszę. Przecież niedługo ich zobaczę.
- Co masz na myśli? – zapytałem. I wtedy to się stało. Zawiał mocny wiatr i płomyk przegrał walkę. Zgasł, zapowiadając cos złego. Usłyszałem huk , Dziewczyna drgnęła. Siedziałem chwile w bezruchu bojąc się poruszyć. Poczułem jak głowa dziewczyny przestaje ciążyć na mym ramieniu i zaczęła osuwać się w tył. Złapałem ją by złagodzić upadek. Z jej ręki wypadł pistolet. Położyłem ją delikatnie na podłodze. Wszędzie było pełno krwi. Spojrzałem jej w oczy. Uśmiechała się a ja zacząłem płakać.
- Co było dalej?- zapytał inspektor spisując moje zeznania.
- To by było tyle. Zadzwoniłem po karetkę i starałem się zatamować krwotok. Niestety było już za późno. Dziewczyna odeszła. Ale przed śmiercią powiedziała mi jeszcze pewną rzecz. Konkretnie kilka pięknych zdań. Brzmiały mniej więcej tak : Niech pan nie płacze. Przecież idę do mojej mamy i taty. Zaraz przyjdzie do mnie pan Jezus. Ja wstanę, złapię go za rękę i powędrujemy po chmurach naprzeciw moim rodzicom.-I tak zakończyłem zeznanie. Pan inspektor chwile jeszcze coś notował po czym pozwolił mi iść do domu. Wstałem, lecz nie skierowałem się w kierunku głównej bramy. Skręciłem w lewo. Minąłem radiowóz, przeszedłem pod taśmą policyjną i stanąłem przed ławką na której jeszcze przed godziną siedziałem z tą piękną dziewczynką. Wyjąłem z kieszeni zapalniczkę i zapaliłem znicz. Płomień znów odrodził się i powstał by walczyć z wiatrem.

mirekowski

Dobre opowiadanie, dawno takiego nie czytalem. Pomysł pierwsza klasa. Generalnie nie mam nic do zarzucenia. Prócz jednego... mogłoby być trochę dłuższe.

Spencer42

fajne opowiadanko

niespokojna

Podoba mi się ten pomysł, ale faktycznie można by je rozwinąć w odrobinkę dłuższą formę

mateusz812