Fragment z dziennika Kobiety Niedojrzałej

niespokojna

Pisz i nie zapominaj dlaczego to robisz- tak mawiają. Tylko co jeśli ja pragnę zapomnieć? Zapomnieć, że piszę pod przymusem i, że ostatnią czynnością jaka wykonam zawsze pod koniec dnia jest pisanie? Że pisanie jest moim nałogiem, moją toksyczną miłością i chorym psychicznie przyjacielem? Pisz, pisz i za karę nie zapominaj na wieki wieków, amen.
Tak się nie da. Bo otuli mnie paranoja, uśpi swym krzykiem i odstrzelę gdzieś TAM.
Nie przychodź. Nie chcę Cię widzieć, to takie żałosne, oh i ah. Byłam gratisem z tańszej półki, pojedynczym epizodem, który szybko wyfrunął z Twej pamięci. Aż tak jestem tania?
- Nie idź TAM dziecko, to droga w sen, to droga TAM.- rzekł ktoś.
- TAM?- zapytałam.
- Nie słyszałaś o TAMTYM miejscu? Dobrze kochanie, chodź. Chodź i się zabij, dowiesz się wszystkiego, w Boga uwierzysz, nadzieję odzyskasz, no dalej...- zawahałam się. - Przyłóż tę pieprzoną lufę pistoletu do skroni!- krzyknęła najwyraźniej tylko po to by rozpłynąć się w powietrzu. Straciłam szansę na wieczność, cholera. Jestem jednym wielkim lękiem i paranoją, płomieniem tamtego znicza na cmentarzu, płomieniem- tym zgaszonym przez wiatr.
Mężczyzna czy Kobieta?
Bóg czy Diabeł?
Wybór masz szeroki, jak w bezdennym worku. Nienawidzę już chyba Ciebie i siebie. W gruncie głowy nienawidzę nas. Opuścisz mnie kiedyś?
- i aż do śmierci Twojej.
***

Kolejny smutny tekst. Czy to się nie zmieni? Raczej nie, bo we mnie jest dużo żalu, smutku i goryczy. Zwykłam to z siebie wylewać po przez pisanie i niech tak już zostanie.- Autorka

Lestat_de_Lincourt

/nima i już/

Alojzy.G.Cłopenowski

Zamknięte koło. Ja dlatego przestałem pisać w wieku 14 lat... I żałuje. Zdecydowanie teraz lepiej. Więc ja jestem za tym, abyś pisała. Bo zapomnieć nie można. Można sie tylko przyzwyczaić. A ból wtedy już nie jest taki silny.