Nic

Alojzy.G.Cłopenowski

Pierwsza niby miniaturka, bo mnie aż szlag trafia, że nic z siebie nie mogę wyrzucić. Jakiś kryzys pisania, czy cholera go tam wie. Pomysłów pełno, tylko nie wiem jak je przelać na papier. Więc w małych nerwach napisane na prędkości to coś.
Miłej lektury.

O brudną posadzkę rozbijają się krople. Łzy goryczy topią powoli, to co niektórzy śmią nazwać ludzkimi uczuciami. Smutek wesoło wpełza przez szpary w oknach, starej rozpadającej się kamienicy.
Przez zabrudzoną szybę widać tylko żal, patologiczna nienawiść do systemu, który pogardził maluczkimi.
Kim jesteś?
Na pierwszy rzut oka banalne pytanie, odpowiedź niestety jest bardziej zawiła i pogmatwana. Bo czymże jesteśmy? Bożą spuścizną? Szatańskim nasieniem? Złem? Dobrem?
Każdy odpowie inaczej, mimo iż każda kontrakcja będzie taka sama. Jesteśmy niczym. Jesteśmy wszystkim.
Zwykłe słowa nie wystarczą, opiszą nas czyny? Więc co robimy? Nic... Wszystko...
Co robisz? Kim jesteś?
Nikt, samotnie przechadzający się ciemnymi uliczkami.
Nikt, wyciągający rękę do potrzebujących.
Nikt, nikt...Nikt.
Rozgrzany piec z wylewającymi się iskrami obrzydzenia. Nadzieja wyrzygana na zgniłe ciało... Ciało, które nadal przyjmuje ciosy, lecz nie zadaje ran, bo pragnie tylko świętego spokoju.
Ućpania się do nieprzytomności gdzieś w zapyziałej bramie, pełnej bólu i niewinnie przelanej krwi młodości.
Chęci i zapał zmalał, wszystko odeszło w zapomnienie.
Księżyc rozjaśnia mrok. Dni uciążliwie wolno kończą się na rozstaju dróg. Skrzyżowanie gdzie słońce i księżyc podają sobie dłonie, witając się uprzejmie.
I ja witam nowy dzień i nową noc.
Co przyniesie jutro? Pieprzyć jutro! Jutro nie nadchodzi nigdy. Co przyniesie dzisiejszy dzień?
Nic. Dlaczego? Bo niczego nie chce...
Mam butle, mam szklaną dulkę, mam śnieg, mam kaktus, mam słońce... Mam zapomnienie i totalny haj. Chaos kosmicznego odlotu, który nic nie wnosi.
Cóż... Kolejny stracony dzień.
Byle do śmierci... Tak! Gnam do najukochańszej z czarnych dam. Ona mnie przyjmie i przygarnie. Opatuli ciepłym kocem ziemi, przysypie trawką, by wieczność przynajmniej dobrze wyglądała. Może znajdzie się nawet jakiś kwiat dla mnie? Kto wie? Kto wie...

Pytalska

Twój tekst czytałam w Wordzie, mam nadzieję, że się za to zbytnio nie obrazisz. Po prostu przeszkadzała mi ta jakże sympatyczna i spokojna istotka w Twoim Avatarze. Przepraszam za to najmocniej.

Sleepwalking

POruszyło jakąś tam nutkę we mnie. Chyba tę samą, która jest aktywna podczas użalania się na sobą. To nie krytyka, ale też nie komplement.Ogólnie jednak rzecz biorąc, tekst dobrze mi się czytalo.Fajna metaforyka;)