"Przy winie" Wisława Szymborska

panna_nikt

Spojrzał, dodał mi urody,

a ja wzięłam ją jak swoją.

Szczęśliwa, połknęłam gwiazdę.

Pozwoliłam się wymyślić

na podobieństwa odbicia

w jego oczach. Tańczę, tańczę

w zatrzęsieniu nagłych skrzydeł.

Stół jest stołem, wino winem

w kieliszku, co jest kieliszkiem

i stoi stojąc na stole.

A ja jestem urojona,

urojona nie do wiary,

urojona aż do krwi.

Mówię mu, co chce: o mrówkach

umierających z miłości

pod gwiazdozbiorem dmuchawca.

Przysięgam, że biała róża,

pokropiona winem, śpiewa.

Śmieję się, przechylam głowę.

ostrożnie, jakbym sprawdzaża

wynalazek, Tańczę, tańczę

w zdumionej skórze, w objęciu,

które mnie stwarza.

Ewa z żebra, Venus z piany,

Minerwa z głowy Jowisza

były bardziej rzeczywiste.

Kiedy on nie patrzy na mnie,

szukam swojego odbicia

na ścianie. I widzę tylko

gwóźdź, z którego zdjęto obraz

Ja ją ubóstwiam.... mój ulubiony (od jakiegoś czasu)

memento

No i taką Szymborską średnio lubię

kelk

a ja taką poprostu kocham ;]

i każdą inną.

Hexet

Wiersz jest ładny, ale ja nie moge na niego patrzeć w sposób obiektywny, bo ja nie lubie Szymborskiej i patrzę na jej twórczość przez pryzmat tego mojego "nielubienia".