 Wysłany: Sob 4:27, 01 Mar 2008 Temat postu: |
|||
Właściwie to nie pamiętam, ale chyba świadomie używałem powtórzeń, chociaż w tamtych czasach "wiersze" pisałem raczej czysto emocjonalnie bez głębszego myślenia o formie. Dziękuję za opinię 
Pozdrawiam. |
|||
| Wysłany: Sob 0:52, 01 Mar 2008 Temat postu: |
|
| Zgadzam się z Luthiene co do bliskości prozy, a ponadto:
- strasznie moralizatorskie, - bardzo oczywiste, i nie mogę się powstrzymać, cały ogrom szklanek. Po przeczytaniu słowa "szklanka" po raz piąty już doskonale czujesz że jest jej mnóstwo. Nie, wiesz że jest ich tyle ile istnień, ale niemal czujesz fizycznie. Fajny zabieg swoją drogą, tylko się zastanawiam czy użyty świadomie czy przypadkiem. Sam... wiersz<myśli> wygląda tak jakby temat miał być początkowo zupełnie inny i nagle nastąpiła lawina myśli i skierowanie na zupełnie odmienną sprawę( po trzech pierwszych wersach). I sugerowałabym podzielenie tego na strofy jeżeli ma być wierszem. Jest parę takich momentów że aż się o to prosi(w mym odczuciu). |
|
| Wysłany: Sob 0:03, 01 Mar 2008 Temat postu: |
|
podoba mi się, ponieważ opisuje moje uczucia, jeśli to po swojemu zinterpretuję.  |
|
| Wysłany: Pią 0:45, 29 Lut 2008 Temat postu: |
|
| fantastycznie opowiadasz....ale dla mnie to proza. jakoś nie mogłam sie powstrzymać żeby tego tak nie czytać. | |
| Wysłany: Czw 22:46, 28 Lut 2008 Temat postu: "Szklanka życia" |
|
| Na kuchennym blacie stoi szklanka życia.
Stoi tu, gdzie przygotowuje się posiłki, czasami danie nie wyjdzie. Szklanka życia-każdy ma swoją, wypełnioną po brzegi bądź pustą. Pustą szklankę zawsze można napełnić lub odstawić na koniec szafki. Uważaj, abyś nie przelał! Rozlana woda mogłaby komuś pomóc. Zawartość szklanki jest różna, jego jest wyblakła, a jego się mieni mnóstwem kolorów i kształtów. Spójrzcie! Tę ktoś właśnie napełnia i z przezroczystej zmienia się w jasną, a ta jest czarna... Każda szklanka kiedyś się stłucze, każda szklanka ma swój kres. Niestety, niekiedy niedbałym ruchem ktoś strąci szklankę na ziemie. Niekiedy ktoś zrobi to świadomie... Codziennie miliony szklanek jest tłuczonych, czasami sami tłuczemy naszą szklankę. Moja szklanka...jest koloru samotności z grubym paskiem tęsknoty. Na dnie resztki wody, resztki nadziei. Marzenia wyparowały, są wolne... Czekam, aż ktoś napełni mą szklankę, a stoi ona na krawędzi blatu. Co będzie pierwsze? W końcu i tak skończę jako setki odłamków szkła. Szkło może stać się jednak kolorowe... |
|