 Wysłany: Śro 20:01, 16 Maj 2012 Temat postu: |
|
| A szkoda.Bo tu jakoś fajnie się czułam. Tak swobodnie:(
Gdzie tych wszystkich ludzi wyniosło?Na inne fora? |
|
| Wysłany: Śro 15:25, 16 Maj 2012 Temat postu: |
|
| sleepwalking nie krakaj też mam takie obawy :< | |
| Wysłany: Pon 17:31, 14 Maj 2012 Temat postu: |
|
| Hehe, no nie pomyślałam o Tristanie i Izoldzie.
Co do "rwania się" to na swoje usprawiedliwienie mogę jedynie napisać, że to przez nagly przypływ weny:P A w ogóle to dzięki za komentarz. Obawiam się, że to forum umiera powoli. |
|
| Wysłany: Nie 16:43, 13 Maj 2012 Temat postu: |
|
| W zasadzie to nie wiem jak skomentować. Momentami mało płynnie i trochę się rwie, ale oddaje to co w zamiarze (sądząc po tytule) miało oddać. Kojarzy mi się z Tristanem i Izoldą, chyba zwłaszcza przez fragment:
"On nie żyje. Zmarł w jej ramionach. Był chory." |
|
| Wysłany: Sob 20:09, 12 Maj 2012 Temat postu: Nadzieja |
|
| Las, gęsty las, żadnych nowin.
Czekała na niego. Na darmo. Pogrążała łzawe oczy w błotnistym deszczu łez. Ale on znalazł już sobie kogoś nowego. Pamiętała ich zaręczyny. Dawał jej złoty pierścionek z różowym kamykiem. Wymieniali przyrzeczenia. Teraz go nie było. Zniknął z wiatrem, tak samo jak przyszedł. A ona nie potrafiła wybaczyć. Mimo to czekała, absurdalnie. Wiedziała, że to nierealne, on nie zamierza wrócić. Naokoło noc dawała już o sobie znać. Spadała kryształami lepkiego deszczu wokół jej postaci. Ciemność szeleściła w drzewach. Uczynił z jej serca wydmuszkę. Nie chciała nic pamiętać, ale było to niemożliwe. Gdyby mogła, poprosiłaby Ptaka Darmozjada o to, żeby zjadł jej umysł, ale Ptak krążył teraz w odległych krainach. Pozostawało jeszcze wypić czarny nektar. Jednak to łączyło się z męczarniami, a ona tego nie chciała. Dość już przeżyła w ostatnich miesiącach, czekając na niego. W dali zobaczyło migające światło. Czy możliwe, że to on? Wiedziała , ze światło mogło zwiastować Rycerzy Świtu. Ale przecież istniało wielu Rycerzy Świtu. Ujrzała w dali powiewającą chorągwię. Jeszcze chwila i zobaczy, kto zmierza w jej stronę. Z początku smuga jasnego światła zasłaniała twarz przybysza. Słyszała już blisko stukot kopyt. Zbliżał się coraz bardziej. Był tuż tuż. Wtem rozjarzyła się stalowa zbroja, i jej serce przeniknęła nadzieja. Przybysz zdjął z głowy hełm. To był Romuald. Jego przyjaciel. – Witaj – odezwał się swym tubalnym głosem, siedząc dalej na koniu. – On nie żyje. Zmarł w jej ramionach. Był chory. Poczuła jak jej serce się kurczy. Cały czas brała za oczywiste to, że on gdzieś tam jest, u boku kogoś innego, ale zawsze gotowy, aby mogła dotknąć go swoimi marzeniami. Teraz została z niczym Osłabła i wsparła się na ramieniu Romualda. Ten wsadził ją na swego konia i odjechali w stronę wioski. Powoli zasłoniły ich rozłożyste paprocie i drzewa. |
|