 Wysłany: Sob 20:21, 25 Sie 2007 Temat postu: |
|
hehe niezłe  ale czy taki żelbetonowe zakończenie ze zbrojeniem...hmm
no nie wiem ale fanie się czyta  |
|
| Wysłany: Wto 18:42, 21 Sie 2007 Temat postu: |
|
| Eaachmm...Łopatki powiadasz...
Czy ciekawość to pierwszy stopień do żołądka?Czasami można sobie spłoszyć pokarm... ;D |
|
| Wysłany: Wto 15:04, 21 Sie 2007 Temat postu: |
|
| Wiesz jak?
Szybko. 
Ja bylem chory pod koniec Lipca. Co nie zmienia faktu, ze i tak trzeba byc zdolnym:D |
|
| Wysłany: Sob 16:00, 18 Sie 2007 Temat postu: |
|
| Nie wiem, od wczoraj paskudnie sie czuje i mam gorączke, wiec moze po czesci dlatego...
Btw, powiedzcie mi jak można się przeziębić w środku lata ?? |
|
| Wysłany: Sob 13:42, 18 Sie 2007 Temat postu: |
|
| Faktycznie porabane:P
Co bylo zrodlem weny? Co Cie tak zainspirowalo? |
|
| Wysłany: Pią 13:19, 17 Sie 2007 Temat postu: |
|
| faktycznie musiałeś coś napisać... | |
| Wysłany: Pią 13:07, 17 Sie 2007 Temat postu: Bajka z morałem. |
|
| Był piękny słoneczny dzień. Leciałem sobie właśnie blisko gór Atlasu, kiedy zza chmury ujrzałem nagle jakiś poruszający się kształt u stóp pierwszego wzgórza. Pomyślałem, ach, co mi tam, sprawdze, a nuż coś na obiad...
Poleciałem więc w kierunku owego kształtu, który przy bliższej odległości przybrał kształt małego, ludzkiego dziecka. Zdziwiło mnie niezmiernie, co taki brzdąc robi sam u stóp tych ogromnych gór. Najbliższa wioska byla oddalona o dziesiątki kilometrów... Przysiadłem na gałęzi najbliższego drzewa i przyjrzałem się dziecku lepiej. W jego dłoni zobaczyłem jakiś kształt, który wydał mi się dziwnie znajomy, a jednocześnie w tych okolicach zupełnie absurdalny... chwila, ja wy, ludzie, to nazywacie ? Ach tak. Łopatka. Tak więc przyglądałem się z najwyższym zdziwieniem brzdącowi, który z zapałem zaczynał właśnie małą ,drewnianą łopatką przekopywać góry Atlasu... Już miałem podlecieć do niego i zapytać czy ma jakiś wyższy cel, gdy nagle w krzakach obok coś zaszurało. Okazało się, że nie byłem jedynym obserwatorem dziecka. Z chaszczy wyszedł na spotkanie chłopczyka rudy lis. Znałem tego cwaniaka, zawsze musiał wtykać nos w nie swoje sprawy... Podszedł on więc bliżej i zapytał: -Hej chłopczyku, a co Ty tutaj robisz ? Dziecko odwróciło się na chwile, delikatnie uśmiechnęło i odwróciwszy się z powrotem odrzekło: -Kopię sobie. Lis troszkę sie zmieszał... -Ale po co kopiesz ? Dziecko tajemniczo odpowiedziało: -Choć bliżej, to się przekonasz... Lis z ciekawością zbliżył się do dziecka. Gdy był już nad jego ramieniem chłopczyk nagle odwrócił się, ryknął i rzucił się lisowi do gardła. Krew trysnęła z przegryzionej tętnicy. Patrzyłem na to z przerażeniem. A chłopczyk, jak gdyby nigdy nic podjadł sobie trochę i z błogim uśmiechem oznajmił : -Ach te lisy, kochane zwierzątka... zawsze dają się nabrać... Po czym wrócił do kopania śmiejąc się radośnie. Jaki morał z tej chorej bajki ? Ciekawość to pierwszy stopień do żołądka. A na lisy najlepsze są drewniane łopatki. *** Wiem, że to chore, dziwne i nikomu niepotrzebne opowiadanie, o żelbetonowym zakończeniu ze zbrojeniem, ale dawno niczego nie pisałem |
|