elementarna układanka

niespokojna

Strzelaj, licz do trzech, to proste
elementarna układanka od lat dwudziestu.

Dalej, zanim przebiję sobie serce ołówkiem.
Krew spłynie na kartkę, to będzie Dzieło Genialne.

Proszę Cię strzel już, bym nie musiała patrzeć;
na zakłamane różańce Wasze.

Życie zaczyna się po śmierci,
dalej, boisz się?

Paranoicznie pożądam rzeczywistości,
bezwładności mleczną warstwą jestem.
Dławi się we mnie cień.

A Ty zabij mnie proszę,
pistoletem, który leży pod mym łóżkiem.

Niespokojna